ചിതറിയ ഒരു ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പ്‌
ആ മുത്തശ്ശിയമ്മൂമ്മയെപ്പറ്റി എന്താണ് എഴുതേണ്ടത് എന്ന് അറിയില്ല. പക്ഷെ ഏതൊക്കെയോ പാതിമുറിഞ്ഞ ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നും വാക്കുകള്‍ കൂടെക്കൂടെ കൈവിരലുകളിലെക്ക് എത്തിച്ചേരുന്നു, വേനലില്‍ മരങ്ങളുടെ വേരുകള്‍ തേടി ജലകണങ്ങള്‍ എത്തിച്ചേരുന്നത് പോലെ. ആ മരങ്ങളുടെ ജീവനിലൂടെയാണ് പിന്നീട് അവയുടെ തുടര്‍ച്ച.. ഒരുപാടുകാലമൊന്നും ഞാന്‍ ആ മുത്തശ്ശിയമ്മൂമ്മയെ കണ്ടിട്ടില്ല. ചെറുപ്പത്തില്‍ കഥകള്‍ പറഞ്ഞു തന്നതിന്റെയോ മറ്റോ ഓര്‍മകളും ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടില്ല .പക്ഷെ എന്നിട്ടും ചില ആളുകള്‍ വെറുതെ നമ്മുടെ മനസ്സിനെ ചുറ്റിപ്പിടിക്കും. വെറുതേ; വെറുതേ തന്നെ. അവസാനത്തെ ഓര്‍മയില്‍ ആ അമ്മ, പൊട്ടിയ ഓടുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ വെള്ളം വീണു നനഞ്ഞ ഇറയത്തു നിന്നുമുള്ള നോട്ടത്തില്‍ , ഒരു പഴയ പലകക്കട്ടിലിലെ വളഞ്ഞു കൂടി ശാന്തമായുറങ്ങുന്ന രൂപമായിരുന്നു. ഇടക്കെപ്പോഴോ ഉണരുമ്പോള്‍ “ ആരാണ് കുട്ടീ ? ഒന്നും ഓര്‍മ്മല്ല്യാ.. “ എന്ന് ആംഗ്യത്തോടെ മുറിഞ്ഞു മുറിഞ്ഞു പറയും. ആദ്യത്തെ ഓര്‍മ്മയില്‍, കൂനിയിട്ടെങ്കിലും മുളവടികുത്തിയുള്ള അവരുടെ വേഗത്തിലുള്ള നടപ്പും, കൊയ്ത്തുപാട്ടുകളും, പേരറിയാത്ത ഏതൊക്കെയോ നാട്ടുചെടികളും ആണ്. തിരുവിതാംകൂ